«Ο παπάς μου, ο Κώστας Μαυρίδης, γεννήθηκε το 1945 σε μια πολυμελή οικογένεια, ήταν το τέταρτο παιδί. Βέρος Καϊμακλιώτης τζιαι τζείνος, όπως τζι οι γονείς του, επέρασεν όλη του τη ζωή δαμέ. Που ‘ταν μιτσής ήταν, πώς να σας το πω, ο πιο δραστήριος να το πω όμορφα; Τσείνος που τους έσπασεν να το πω πιο κυπριακά; Έμπλεξε συνέχεια σε ιστορίες, έμπλεκε συνέχεια σε μπελάδες. Αλλά ούλλοι αγαπούσαν τον, ούλλοι.
Να φανταστείτε, που ήταν δημοτικό, δαμέ απέναντι που την αυλή του σπιτιού μας ήταν το θερινό σινεμά “Μεσοκελέας” του σωματείου Πρόοδος. Το πανί του σινεμά εθώρεν στην αυλή μας τζι έτσι ο παπάς του, ο παππούς μου δηλαδή, έστησεν μια σκαλωσιά για τα παιδιά του τζι εφκαίναν πάνω τζι εθωρούσαν τις ταινίες δωρεάν. Τζιαι προφανώς εν άργησεν η γειτονιά να το μυριστεί και σιγά σιγά το κοινό του Μεσοκελέα εσυνάετουν στην αυλή μας να δει δωρεάν σινεμά! Αλλά μια του κλέφτη θκυο του κλέφτη, το σινεμά επήρεν το πρέφα τζι έβαλεν μουσιαμά.
Και αν νομίζετε ότι τσιαμέ ετέλειωσεν η σχέση του παπά μου με το σινεμά, κάνετε λάθος, γιατί ο Κώστας Μαυρίδης, πρώην αντιδήμαρχος Λευκωσίας, ήταν μεγάλος λάτρης της 7ης τέχνης, ήδη από μικρός. Έτσι έλυσεν το πρόβλημα εκμεταλλευόμενος την χαριτωμένη του ηλικία, και κρυφά έμπαινε μέσα στο σινεμά και έβγαινε με λάφυρα: τα απαραίτητα εισιτήρια για να μπει εκείνος και οι φίλοι του μέσα σαν κύριοι, πλέον, αλλά και πολλές αυθεντικές φωτογραφίες της Φίνος Φιλμ, να δες εδώ!
Κι αν καμιά φορά το σχολείο του έπεφτε βαρύ τζιαι εβαρκέτουν να πάει, το πολυμήχανο μυαλό του εσκαρφίζετουν άλλες σκανταλιές. Είχεν καταλάβει ότι οι αποικιοκράτες κλείνουν τα σχολεία όταν κάποιος κατεβάζει την αγγλική σημαία, τζι έτσι άλλη δουλειά εν έκαμνεν. Πήαιννεν κρυφά στο Αρρεναγωγείο τζι εκατέβαζεν την αγγλικη σημαία και έτσι άνεννοιας πια, εν εξύπναν να πάει σχολείο.
Ήταν σε ούλλα του έτσι. Ήταν τολμηρός, ατρόμητος. Άμα ελάλεν πως εν να κάμει κάτι για το Καϊμακλί εν υπήρχεν περίπτωση να μεν το κάμει, εν το έβαλλεν ποτέ κάτω. Θυμούμαι ότι πρώτη φορά που υπέβαλε υποψηφιότητα για να μπει στο Δ.Σ. του Δήμου Λευκωσίας ήταν το ΄91, εν εφκήκεν εξανάβαλε την επόμενη φορά τζιαι θυμούμαι ότι ήταν που τους υποψήφιους που έφκαινε πρώτος που τους πρώτους σε ψήφους που το Καϊμακλί, διότι ο κόσμος έξερεν ότι ο Κωστής τσείνο που εν να πει εν να το κάμει».
Η Νάταλι Μαυρίδη, κόρη του Κώστα Μαυρίδη, κοιτάζει τη γειτονιά. «Για μένα το Καϊμακλί είναι ο παπάς μου, οι θείοι μου, η γιαγιά μου. η οικογένειά μου. Είναι ένα ευαίσθητο κομμάτι, ακριβώς για το ότι το έζησα μέσα από όλους αυτούς, μέσα από τις ιστορίες τους. Είναι η αδυναμια μου. Αγαπώ τα σοκάκια του, τα σπίτια τα διατηρητέα, ότι μπορείς να ανοίξεις την πόρτα και να μιλήσεις με τον γείτονα. Για μένα τουλάχιστον, είναι ένας κόσμος χαμογελαστός. Σαν να ζούμε έξω από την πόλη, εκτός πρωτεύουσας. Το Καϊμακλί έχει άλλη αύρα, άλλο mentality. Ακόμη κι όταν με ρωτάνε από πού είμαι, παρόλο που το πατρικό μου είναι στην Παλλουριώτισσα, λέω ότι είμαι που το Καϊμακλί. Λέω Καϊμακλί τζιαι κορτώνω. Ναι είμαι περήφανη Καϊμακλιώτισσα».
Κατέβασε εδώ τον χάρτη και κάνε τον περίπατο μόνος/μόνη σου
Θεατρικός Περίπατος «άκου τα βήματα του Καϊμακλιού»
Συνεντεύξεις: Ιλιάνα Κουλαφέτη
Κείμενα: Ιλιάνα Κουλαφέτη – Χρήστος Μιχάλαρος
Δραματοποίηση: Πωλίνα Ματθαίου
Επί (σκηνής και) δρόμου: Πωλίνα Ματθαίου – Γιάννης Μίνως
Σχεδιασμός: Ελευθερία Ξενοφώντος
Μοντάζ: Χάρης Βαρελιάς / Volume Films
Μετάφραση βίντεο: Μαρία Χριστοδούλου
Σκηνογραφική βοήθεια: Ελένη Γεωργίου
Χορηγοί:
Διοργανωτής: Urban GorillasΜέγας χορηγός:Υποστηρικτές:Για το Urban Gorillas
Φεστιβάλ Πάμε Καϊμακλί 2023 | Ιστορίες άλλωςΦως
