Τη Βασιλική τη θυμάμαι να είναι πάντα φωτεινή: μία αχτίδα καλής διάθεσης, διακριτικότητας και ευγένειας. Ήξερα ότι το brand της προωθεί την αλλαγή, με έναν αρκετά ριζοσπαστικό τρόπο. Ρούχα για όλους, ρούχα για ανθρώπους με κινητικές δυκολίες, ρούχα πολυμορφικά. Και προφανώς ήταν μία ιστορία που έπρεπε να βγει προς τα έξω. Σκέφτηκα, άραγε η μόδα, η ένδυση είναι πολυτέλεια; Για να μου απαντήσει με πλήρη συνειδητοποίηση: «Ο τρόπος που ντυνόμαστε δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη και για αυτό θέλεις να βλέπεις αληθινούς ανθρώπους στο τέλος της ημέρας, οι αληθινοί άνθρωποι δεν είναι τέλειοι. Και πλέον είμαι έτοιμη να μοιραστώ τη δική μου ιστορία, την ιστορία που με έφερε εδώ που είμαι σήμερα». Μία ιστορία, θα συμπληρώσω εγώ, με δυσκολίες και αγάπη, που στόχο έχει την αλλαγή και τη συμπερίληψη, την ορατότητα, τις κινητικές δυσκολίες, την αναπηρία, τη μυϊκή δυστροφία, τα όνειρα και την αποδοχή.
«ΠΑΝΤΑ ήθελα να γίνω fashion designer, παρόλο που δεν το σπούδασα από την αρχή, σπούδασα δικηγόρος στο Λονδίνο. Δεν το εξάσκησα το επάγγελμα, το Fashion ήταν κάτι που ήθελα από μικρή ηλικία, αλλά είχα τη δυσκολία να εκφράσω τη δημιουργική μου πλευρά ή να δείξω σχέδιά μου στον κόσμο ή να τους μιλήσω για αυτό το πάθος, για πολλούς και διάφορους λόγους, ντρεπόμουν κάπως.
ΤΟ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΖΩ, να ζωγραφίζω ρούχα ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα και τα έδειχνα στην οικογένειά μου και θυμάμαι τη μαμά μου να λέει “α, η Βασιλική θα γίνει fashion designer”. Εννοείται ότι ήμουν η τύπισσα που έντυνε τις κούκλες της, έντυνα τη μητέρα μου, την αδελφή μου, μου άρεσε. Αλλά και πάλι το άφηνα στην άκρη ως ένα ασφαλή χώρο για μένα. Δεν το είχα πάρει στα σοβαρά, δεν ήξερα καν ότι θα μπορούσε να είναι μία επιλογή το να σπουδάσω μόδα, νόμιζα ότι δεν θα μπορώ να ταιριάξω σε αυτή τη βιομηχανία.
Θυμάμαι τον εαυτό μου σε μικρή ηλικία να παρακολουθεί fashion shows όλη μέρα, αλλά και πάλι δεν ένιωθα ότι μπορώ να ταιριάξω σε αυτό τον κόσμο. Και αυτό οφείλεται στα πρότυπα, γιατί μεγαλώνοντας θέλεις να έχεις πρότυπα με τα οποία μπορείς να ταυτιστείς, να λες “α, αφού το έκανε αυτός με τον οποίο ταυτίζομαι, μπορώ κι εγώ”. Και επειδή εγώ έχω μια αναπηρία δεν μπορούσα να ταυτιστώ με κανένα πρότυπο εκεί έξω, με κάποιον σχεδιαστή μόδας που ήταν success story, να μάθω για κάποιον που θα έλεγε “έχω μια δυσκολία, μια αναπηρία και όμως πέτυχα στον κόσμο της μόδας”. Δεν υπήρχε αυτό. Όλα τα πρότυπα που υπήρχαν ήταν πολύ συγκεκριμένα για όλες τις γυναίκες, και μεγαλώνοντας μπαίνει στο μυαλό σου η σκέψη ότι δεν ταιριάζεις με αυτό που βλέπεις.
ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΑ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ και έμεινα Λονδίνο για ένα χρόνο. Ήρθα Κύπρο, έκανα την πρακτική μου και τη μέρα που τελείωσα είπα “ποτέ ξανά, δεν πρόκειται να γίνει”. Στην οικογένειά μου απλά το δήλωσα. Πέρασε ένα μικρό χρονικό διάστημα χωρίς να εργαστώ σε κάποιο συγκεκριμένο χώρο και μια καλή μέρα, το 2017, ξύπνησα και είπα “θα ανοίξω το δικό μου online shop ρούχων”. Εκείνη τη στιγμή υπερίσχυσε αυτό το αίσθημα ότι αυτό πρέπει να κάνω.
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ, σκέφτηκα πως μπορώ να πετύχω τον στόχο μου, που είναι τα δικά μου τα σχέδια, και να μπορώ να δώσω τον τίτλο του εαυτού μου, ήθελα να έχω τη γνώση, για να μπορώ να τιμήσω τον τίτλο και έτσι έκανα κάποια μαθήματα. Ακολούθησα κάποια μαθήματα με άλλες fashion designers στην Κύπρο και τις ευχαριστώ, για τρία χρονια και πέρασα ένα χρόνο στο Λονδίνο που ακολούθησα κάποια πολύ εντατικά μαθήματα στο πατρόν και λοιπά.
ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ Κύπρο πριν περίπου ένα χρόνο. Ήρθα για να συνεχίσω το όνειρο, το brand με τα εφόδια που είχα, ένιωθα πιο έτοιμη και πιο ολοκληρωμένη και επίσης το ότι είμαι Κύπρια, θέλω να κάνω κάτι για την Κύπρο. Το brand Vasiliki Official έχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία είναι σχέδια τα οποία θέλω να είναι πολυμορφικά, δηλαδή να μπορείς να τα φορέσεις με περισσότερους από ένα τρόπο, μπορείς να βγάλεις ένα κομμάτι από το μακρύ παντελόνι να γίνει κοντό. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι όμως είναι η συμπεριληπτικότητα.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΟΤΗΤΑ είναι δύο πράγματα, ένα κομμάτι είναι το design μου να είναι προσιτό και ευκολοφόρετο από άτομα που έχουν κινητικές δυσκολίες. Για παράδειγμα μπορεί το fit της μπλούζας να είναι διαφορετικό. Αυτό στηρίζεται και στη δική μου εμπειρία, θυμάμαι πως μεγαλώνοντας είχα πρόβλημα να ντυθώ να ξεντυθώ, για αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα τα δικά μου σχέδια να είναι εύκολα για τον οποιονδήποτε.
ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΜΥΪΚΗ ΔΥΣΤΡΟΦΙΑ, πρόκειται για μία πάθηση η οποία αλλάζει συνεχώς, με τα χρόνια βιώνω την αλλοίωση στο σώμα μου, πλέον είμαι σε μια φάση που επηρεάζει και την καθημερινότητά μου. Παλαιότερα δεν με επηρέαζε τόσο και έτσι το είχα βάλει κάτω από το χαλί, το έκρυβα. Είχα τη φοβία πως θα πορευτώ με ένα στίγμα, ότι αν το μάθει ο κόσμος θα υποτιμήσει το ταλέντο μου και πως δεν θα είμαι αρκετά καλή γιατί “έχω κάτι”. Δεν μπορώ να πω ότι βίωσα κάποια υποτίμηση από τους γύρω μου, εγώ όμως δεν ήθελα να το μοιραστώ, έχω πολλή περηφάνια και δεν θα ήθελα ποτέ να νιώσω πως κάποιος αλλάζει συμπεριφορά απέναντί μου. Βέβαια, αυτό είχε το δικό του τίμημα, καθώς μεγαλώνοντας όσο το έκρυβα, τόσο άκουγα αχρείαστα σχόλια τα οποία με επηρέαζαν, για παράδειγμα “γιατί δεν χαμογελάς, γιατί δεν περπατάς γρήγορα”. Φυσικά, τώρα απαντάω, αν με ρωτήσεις θα σ’ το πω πολύ άνετα “δεν μπορώ να χαμογελάσω”.
ΤΟ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΡΟΥΧΑ ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ θέλει πολλή έρευνα και για αυτό προσπαθώ να το προωθήσω, γιατί θέλω να έρθουν κι άλλα άτομα κοντά μου να μου πουν τις δυσκολίες τους. Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι για το τι συμβαίνει γύρω μας. Προφανώς δεν μπορείς να κάνεις ένα κομμάτι που μπορεί να ικανοποίησει τους πάντες, αλλά θα προσπαθήσω να διευκολύνω ένα άτομο που βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο. Για παράδειγμα μία φούστα που δένει και δεν κουμπώνει προσφέρει μεγαλύτερη ευκολία. Αυτή η σκέψη προέκυψε μέσα από συζητήσεις με άτομα που ήδη βιώνουν αυτή τη δυσκολία. Και πάλι όμως πρόκειται για κάτι πολύ προσωπικό, μπορεί ένα άλλο άτομο να μην το βολεύει. Έτσι, μπορώ και πάλι να διαφοροποιήσω το υφιστάμενο πατρόν για να κάνω αλλαγές που θα βολέψουν άλλα άτομα.
ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ με κινητικές δυσκολίες με πλησίασαν και μου είπαν ότι περίμεναν να δουν κάτι τέτοιο. Όταν έχεις κάποιο κινητικό πρόβλημα μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι, τα άτομα με τα οποία μίλησα μπορεί να αγοράσουν ένα ρούχο και να κάτσουν οι ίδιοι να το αλλάξουν για να τους βολεύει. Για αυτό και μέσα από το δικό μου brand θέλω να προωθεί άτομα που κάποια κοπέλα θα μπορεί να ταυτιστεί. Ο τρόπος που ντυνόμαστε δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη και για αυτό θέλεις να βλέπεις αληθινούς ανθρώπους στο τέλος της ημέρας, οι αληθινοί άνθρωποι δεν είναι τέλειοι.
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΠΑΝΙΕΣ μου εκπροσωπήθηκε από μοντέλα που έχουν πραγματικές κινητικές δυσκολίες. Είναι κάτι που χρειάζεται να βλέπουμε, είναι κάτι που πρέπει να κανονικοποιηθεί. Τη μέρα που δεν θα το συζητάμε θα έχουμε πετύχει, τη μέρα που θα βλέπουμε μοντέλα με κινητικές δυσκολίες δίπλα από μοντέλα χωρίς και δεν θα μας κάνει εντύπωση. Δεν θέλω να κάνω μια φωτογράφιση με άτομα με αναπηρίες επειδή είναι “trend”, η αναπηρία δεν είναι τάση, δεν είναι μόδα. Είναι μια πραγματικότητα. Πολλοί άνθρωποι το βιώνουν από την ημέρα που γεννιούνται και πρέπει επιτέλους να ενταχθεί. Χρειάζεται ορατότητα.
ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ. Πιστεύω ότι παίζει μεγάλο ρόλο το ότι η κοινωνία σαν κοινωνία και οι υποδομές δεν βοηθούν τα άτομα με κινητικές δυσκολίες να βγουν από το σπίτι τους. Και το λέω αυτό από την εμπειρία μου. Προσωπικά μου αρέσουν οι εξόδοι, το να βγω να πάω να πιω το ποτό μου, να πάω σε ένα εστιατόριο, αλλά θα σκεφτώ μια και δυο και τρεις φορές πριν να πάων κάπου γιατί δεν είναι όλοι οι χώροι προσβάσιμοι για όλους. Και έτσι καταλήγω να παίρνω τηλέφωνο και να ρωτάω: έχετε τουαλέτα στο ισόγειο; Υπάρχει χώρος στάθμευσης κοντά για ανάπηρους; Καταλήγεις στο ότι η χώρα δεν βοηθά να νιώσεις ότι είσαι μέρος της κοινωνίας επειδή είναι δημιουργημένη για άτομα που έχουν την ικανότητα που εσύ δεν έχεις. Φυσικά αυτό αλλάζει σιγά σιγά, βλέπω την αλλαγή και χαίρομαι αυτό, ειδικά με νέους χώρους εστίασης ακόμη και η συμπεριφορά των ανθρώπων, προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις άνετα. Αυτό που πρέπει να αλλάξει όμως είναι η νοοτροπία μας: άμα αλλάξει η νοοτροπία θα έρθουν σαν χιονοστοιβάδα οι αλλαγές, θα αλλάξουν όλα. Για να αλλάξει αυτό όμως χρειαζόμαστε περισσότερη έκθεση ανθρώπων με κινητικές δυσκολίες, πρέπει το μάτι μας να συνηθίσει. Και ξέρεις, αυτό που βοηθά πολύ είναι τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, γιατί εκεί βλέπεις τα πάντα.
Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΟΥ να εκπροσωπεί και το brand μου αυτή την κοινότητα ανθρώπων με κινητικές δυσκολίες ήταν συνειδητή. Απλά δεν το έλεγα δημόσια, ότι ο λόγος που το κάνω έχει να κάνει με εμένα. Σκεφτόμουν πως ίσως δεν χρειάζεται να μοιραστώ τη δική μου ιστορία. Ωστόσο, πλέον, μετά από μία μακρά πορεία δουλειάς με τον εαυτό μου, έχω φτάσει στο σημείο να είμαι πλέον πολύ περήφανη και να έχω αυτοπεποίθηση για το ποια είμαι και τι έχω κάνει, για το τι προσπαθώ να κάνω και αν μπορώ να επηρεάσω έστω και ένα άτομο το οποίο μπορεί να ταυτιστεί με εμένα, θα είμαι πολύ χαρούμενη.
ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ που μεγαλώνει με μυϊκή δυστροφία, και υπάρχουν διάφορα είδη. Το δικό μου είδος δεν το έχουν πολλοί άνθρωποι, είμαστε ας πούμε ένα μικρό ποσοστό. Στον τόπο μας υπάρχει το Telethon, ομάδας ακριβιστών και το AbleBook μία φοβερή πρωτοβουλία που βοηθάει πολύ τον κόσμο με δυσκολίες. Γίνονται πράγματα. Αυτό που πιστεύω ότι είναι πολύ βοηθητικό είναι το να μιλάς με ανθρώπους που βιώνουν παρόμοιο πρόβλημα. Δεν το έκανα καθόλου στο παρελθόν, όμως τώρα που το κάνω αντιλαμβάνομαι πόσο πολύ αλλάζει η ψυχολογία σου, το να μπορείς να μιλήσεις με κάποιον και να σκεφτείς πως δεν είσαι μόνος σου.
ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ η έλλειψη ενημέρωσης και γνώσης και το ότι ακόμα κι όταν υπάρχει η ενημέρωση είναι της στιγμής, για ένα δεκάλεπτο, για ένα πάνελ, και μετά περνά. Αυτό πρέπει να αλλάξει, το να κάνεις κάτι για λίγα λεπτά δεν σημαίνει και πολλά. Θέλω η κοινωνία μας να αποκτήσει ενσυναίσθηση και πρέπει να δουλέψουμε μαζί για να αλλάξει κάτι.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ιστοσελίδα: Vasiliki Official
Instagram: vasiliki_official__
