Κείμενο/Φωτογραφίες: Ιλιάνα Κουλαφέτη
Λένε πως κάποιες ιστορίες συμβαίνουν μόνο σε αμερικάνικες ταινίες υπερπαραγωγής με την υπογραφή κάποιου σκηνοθέτη που πιστεύει βαθιά στην ανθρωπότητα. Ωστόσο, είναι και κάποιες ιστορίες που συμβαίνουν πολύ κοντά μας, ίσως δίπλα από το σπίτι μας. Μια τέτοια ιστορία, είναι και αυτή του Τάκη Κωνσταντίνου: του πρώτου γυμναστή της Κύπρου με ειδίκευση στο body building που αφιέρωσε τη ζωή του στην καλή φυσική κατάσταση του σώματος. Του δικού του και των γύρω του. Αλλά και όσων τον είχαν πραγματική ανάγκη. Όπως για παράδειγμα του μόλις 10μηνών Μιχάλη που το 1965 προσβεβλημένος από τον ιό της πολιομυελίτιδας έμοιαζε πως δεν θα περπατούσε ξανά και θα πέρναγε μια ζωή καθηλωμένος σε ένα τροχοκάθισμα. Η πορεία προς τον θάνατο, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ήταν βέβαιη εκ μέρους του γιατρού. Μάλιστα, έλεγαν στον πατέρα του “αν είναι τυχερός ο γιος σας θα πεθάνει και δεν θα υποφέρει αυτή τη ζωή, παράλυτος και καθηλωμένος”. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι που βρέθηκε στον δρόμο του ο Τάκης Κωνσταντίνου, η γυμναστική και το πείσμα ενός ανθρώπου για ζωή.
Ο Δημήτρης ή Τάκης, όπως τον ήξεραν οι περισσότεροι, γεννήθηκε στις 28 Μαϊου 1936 στη Λευκωσία, όπου μεγάλωσε με την οικογένειά του στην περιοχή της Λαϊκής Γειτονιάς.
«Η Λαϊκή Γειτονιά ήταν μία φτωχοπεριοχή. Εκτός από τον Δήμαρχο, Θεμιστοκλή Δέρβη, ο υπόλοιπος κόσμος δεν ήταν ιδιαίτερα οικονομικά ευκατάστατος. Δεν είχε καταστήματα και τόπους να κάτσεις όπως σήμερα. Εκεί που σήμερα είναι η Τάφρος Ντ’ αβίλα, βοσκούσαμε τα ζώα μας. Εγώ είχα μια τσούρα, την Αγλαΐα, και της έμαθα να ‘ρκεται μαζί μου στο Ελένειο Δημοτικό Σχολείο. Σαν το σκυλί. Έρκετουν και βοσκούσε στο γρασίδι. Είχα αλλό μια, την Κανελλού. Εμάς το σπίτι μας ήταν μες στο στενό, απέναντι από το Δημαρχείο. Ως και καμήλες ερέσσαν που την περιοχή. Εν ήταν η Λευκωσία όπως την ξέρετε σήμερα.
Ο πατέρας μου ήταν γκαρσόνι μες σε καμπαρέ. Ήταν ένα υπόγειο καμπαρέ με αρτίστες που επουλούσαν αγοραίο έρωτα. Η μάνα μου ήταν υπηρέτρια ενός ξεχωριστού Τούρκου καθηγητή. Ήμασταν δυο παιδιά, εγώ και η αδελφή μου η Φωφώ. Στην περιοχή είχε και Τουρκοκύπριους και Αρμένιους και που ούλλα. Και εμιλούσαν και καλύτερα ελληνικά που λόου μας. Εν εξεχωρίζαμε πλάσματα. Ούλλοι ένα, επαιρνούσαμεν πολλά καλά. Ήξερα κι εγώ καλά τούρτζικα, γιατί ο καθηγητής μου ήταν Τούρκος».
Από το γιασεμί στη γυμναστική
Ο Δημήτρης Κωνσταντίνου τελείωσε το Τέρρα Σάντα και αποφάσισε να σπουδάσει γυμναστική με αλληλογραφία.
Ωστόσο, έκανε πολλές δουλειές πριν γίνει ένας από τους διεθνώς αναγνωρισμένους γυμναστές body-building της Κύπρου. Όσο ήταν μαθητής φρόντιζε να διαβάζει γρήγορα τα μαθήματά του και μετά το παιχνίδι μάζευε λουλούδια που πούλαγε. Τα μικρά μπουκετάκια με γιασεμί τα πούλαγε στα κέντρα, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο την οικογένειά του. Αργότερα, πούλαγε σάντουιτς με καροτσάκι στον δρόμο ενώ πέρασε και από το επάγγελμα του ταξιτζή, βοηθώντας έναν φίλο που γνώρισε κατά τη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ.
«Σπούδασα για να αλλάξω σώμα»
«Σπούδασα χίλια πράματα. Έμαθα να κάμνω μασάζ και επροσέφερα τις υπηρεσίες μου σε οίκους ευγηρίας, σε ανθρώπους που εν εμπορούσαν να περπατήσουν. Ούλλα ξεκίνησαν όταν άρχισα να σπουδάζω γυμναστική με αλληλογραφία, με ένα Πανεπιστήμιο της Βουλγαρίας. Ήμουν τούτο που λαλούμεν “μισκίνη” στα κυπριακά, ήμουν πολλά αδύνατος. Εν εμπορούσα να θωρώ έτσι το σώμα μου και έθελα να το αλλάξω. Άρεσκεν μου να έχω ωραίο σώμα. Και εσπούδασα γυμναστική. Και τούτο έγινεν η ζωή μου. Είχα μαθητές σε ούλλη την Κύπρο. Που τη Λευκωσία επήαιννα με ταξί στο Βαρώσι και έκαμνα του πρόγραμμα. Τούτο που λαλούμε σήμερα “personal trainer”. Εμείς δαμέσα εν τζιαι ξέραμε βέβαια που body-building. Οι Τουρκοκύπριοι εξέραν τα τούτα. Τσείνοι μου τα εδείξαν. Ένας Τούρκος γυμναστής μου τα έμαθεν ούλλα και επήα και σπούδασα. Ο Χουσεϊν Ντορκούτ. Και έβαλα τον και συνέταιρο στο γυμναστήριο που άνοιξα. Ήταν ο πρώτος διδάξας. Και εσπούδασα εξ αποστάσεως με τον John Weider.
Όταν ετέλειωσα άνοιξα το πρώτο μου γυμναστήριο που λαλείς μες στο σπίτι μου. Τζιαι τζιαμέ εδίδασκα. Μετά άνοιξα με τσείντον Τούρκο, φίλο και δάσκαλό μου. Όμως το ’63 δυστυχώς, μετά τις δικοινοτικές έφυεν ο Τούρκος. Εχωρίσαμεν. Το πρώτο μας γυμναστήριο σήμερα βρίσκεται στην κατεχόμενη Λευκωσία. Μετά έφτιαξα ένα τσιαμέ στο κέντρο, πίσω που την Πύλη Πάφου.
Το ’60 η γυμναστική εν ήταν διασκέδαση. Έρκουνταν όσοι εθέλαν να κάμουν σώμα. Εν ήταν απλά παίξε-γέλασε. Μετά επροετοίμαζα κόσμο για διαγωνισμούς. Ήμουν γυμναστής και μάλιστα εκπροσωπούσα την Κύπρο σε διάφορους διαγωνισμούς του εξωτερικού. Πολλοί μαθητές μου σήμερα έχουν τα δικά τους γυμναστήρια».
«Αν είναι τυχερός ο γιος σας θα πεθάνει»
Γεννημένος στις 8 Νοεμβρίου το 1962 στη Λευκωσία ο γιος ενός φίλου του είχε μια δύσκολη παιδική ηλικία. Στην ηλικία των 10 μηνών προσβλήθηκε με τον ιό της πολιομυελίτιδας. Η ασθένεια ήταν τόσο σοβαρή που τα πόδια του παρέλυσαν εντελώς και το μικρόβιο όλο και πρόσβαλλε περισσότερα μέλη: άνω άκρα, σπόνδυλος, άνω κοιλιακή χώρα.
Η οικογένειά του προσπαθώντας να βρει λύση στο πρόβλημα που ταλάνιζε τον μικρό τους γιο, απευθύνθηκαν σε αρκετούς γιατρούς. Η απάντησή τους ωστόσο, ερχόταν ως κεραυνός εν αιθρία να υψώσει τείχη απελπισίας και απογοήτευσης στην οικογένεια: το παιδί δεν θα ζήσει. Θα καθηλωθεί σε τροχόκαθισμα αφού θα είναι αδύνατο να περπατήσει και σιγά-σιγά θα πεθάνει. Δυστυχώς.
Το παιδί αντιμετώπισε δύσκολα παιδικά χρόνια, αφού ήταν αδύνατο όχι μόνο να περπατήσει αλλά και να καθίσει. Όλα αυτά μέχρι που ο πατέρας του, γνώρισε τον Τάκη Κωνσταντίνου. Ο οποίος μαθαίνοντας το οικογενειακό δράμα του φίλου του, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στη βελτίωση της σωματικής υγείας αυτού του παιδιού. Όπως και έκανε. Οι γιατροί προσπάθησαν να τον αποθαρρύνουν, λέγοντάς του πως αυτό που προσπαθεί να κάνει δίνει μάταιες ελπίδες στην οικογένεια: το παιδί όχι μόνο δεν υπήρχε περίπτωση να σηκωθεί και να περπατήσει, αλλά ουσιαστικά, αργά ή γρήγορα θα έχανε και τη μάχη με τη ζωή.
Ο Τάκης Κωνσταντίνου όμως που δεν γνώριζε τι σημαίνει «παραίτηση», χτύπησε το χέρι και αποφάσισε πως θα επιμείνει.
Σήμερα, αν τον ρωτήσεις γιατί το έκανε με τόσο πάθος θα σου απαντήσει πως ό,τι έκανε ήταν μια αυτονόητη πράξη.
Η κόρη του Τάκη Κωνσταντίνου, Κατερίνα, σπούδασε σκηνοθεσία και αφιέρωσε στον πατέρα της και στο θαύμα αυτό που ο ίδιος προκάλεσε την ταινία μικρού μήκους “Standing”, στην οποία, ο πρωταγωνιστής όρθιος και ζωντανός, αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία του.
