Κείμενο: Ιλιάνα Κουλαφέτη
Φωτογραφίες: Χρήστος Μιχάλαρος
Ήταν για μήνες ο πρώτος άνθρωπος που συναντούσαμε μπροστά μας μόλις περνούσα την πύλη του ΔΙΑ, ξημερώματα, πηγαίνοντας να αναλάβουμε την βάρδια η την εκπομή μας.
Δεν ήταν εύκολο. Προσπαθήσαμε πολύ. Τελικά δέχτηκε να μας μιλήσει αλλά -κυρίως- δέχτηκε να την φωτογραφίσουμε.
«Είδα πολλά με τα μάτια μου, 18 χρόνια security βλέπεις είναι πολλά. Απρόοπτα με επισκέπτες; Ε, βέβαια… πολλά και διάφορα. Και ούλλα τουτα τα 18 χρόνια τρεις τόπους άλλαξα: έκαμα στο Υπουργείο Εξωτερικών, στον Πίττα και τωρά δαμέ στον ΔΙΑ».
Την ρωτάμε πού την βρίσκουμε στο ίντερνετ για να της στείλουμε τις φωτογραφίες.
Φευ.
«Instagram και Facebook; Όι εν έχω που τούτα. Δουλεύω 12 ώρες τη μέρα και βάλε, εν έχω χρόνο για τέτοια»…
Η κυρία Αναστασία στέκει φρουρός στην πύλη του ΔΙΑ, με ένα ωραιότατο, αληθινό χαμόγελο. Ήταν η πρώτη μορφή που αντίκριζε η Ιλιάνα τα σαββατιάτικα πρωινά. Της έφτανε να πλησιάζει το τζάμι και να την χαιρετά, κι ας μην με άφηνε επί τρεις μήνες την ίδια να την βγάλει φωτογραφία, άφησε τον Χρήστο.
«Να πλησιάζεις το τζάμι, να με χαιρετάς, κι εγώ θα καταλάβω».
Άραγε πόσοι λέμε καλημέρα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που στέκουν σε πόστα μοναχικά;
