Κείμενο/ Φωτοργαφίες: Χρήστος Μιχάλαρος
Υπάρχει κάτι ουσιαστικό.
Η Λεμεσός ξέρει να διασκεδάζει. Έχει τον τρόπο της κι ας μην έχουν όλοι τον ίδιο.
Κυριακή των καρναβαλιών. Διαδρομές με τα πόδια στο κέντρο της πόλης, από μπαρ σε μπαρ κι από πλατεία σε πλατεία. χαλαρό μασκάρεμα, κέφι που είχε χρόνια να βγει περίπατο, συμμαθητές, φίλοι, χαμόγελα.
Μαντάμ, Τσάπλιν, Παλιό Λιμάνι, Σαριπόλου, Ρουτ 66, Ρετρό, σούπα για σβήσιμο.
Στην πλατεία όλοι “πατείς με πατώ σε”, σαρδέλες μέσα σε κονσέρβα που τους λείπει το λάδι, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα και όταν το θέλει η παρέα, γίνεσαι ένα μαζί της.
Στην προσπάθεια να χωρέσουμε τα σώματα εκεί που ενώνονται τα πνεύματά μας, βλέπω την ταμπέλα.
“Πιάτα για σπάσιμο”.
Ο λουκουματζής έχει μπροστά του το καυτό λάδι κι ετοιμάζει άλλη μια μερίδα. Η μυρωδιά του λουκουμά μέσα στο χάος της εξωστρέφειά μας δίνει τον τόνο.
