Κείμενο: Ιλιάνα Κουλαφέτη
Φωτογραφίες: Χρήστος Μιχάλαρος
Περπάτημα για φωτογραφίες στις γειτονιές που αγαπήσαμε και που επιλέγουμε να επενδύουμε τον λιγοστό ανθρώπινό μας χρόνο.
Στρίβοντας σε ένα στενό, είδαμε το ραφείο. Παλιό, μαρτυρά την αίγλη του παρελθόντος, χωρίς να την διαδηλώνει. Κάποτε είχε δουλειά, τώρα έχει μόνο παρέα.
Είναι ο κυρ Στέφανος.
«Είμαι δαμέ που το ’60. Έκαμα μικρές δουλειές αλλά έκαμα τζιαι μεγάλες. Τσείνος που συνεργάστηκα τζιαι συνεργάζουμαι πολλα εν ο ΘΟΚ, ξέρεις Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου, δαμέ πιο κάτω. Ου, έκαμα τους κάτι κουστούμια. Αλλά τι να τα λες. Το επάγγελμα του ράφτη, πάει, εν να χαθεί. Θωρώ το το επάγγελμα, πάει μαραζώνει. Άλλοι ράφκουν μόνοι τους, άλλοι πετάσσουν. Άμα μαζί με το επάγγελμα αλλάσει τζι η Λευκωσία. Αλλάσσει τζιαι όψη τζιαι ανθρώπους».
Ο κυρ Στέφανος μας μίλησε για αλλαγές.
