Κείμενο: Ιλιάνα Κουλαφέτη
Συνέντευξη / Φωτογραφίες: Χρήστος Μιχάλαρος
Ένα παλιό τηλέφωνο με κυκλικό καντράν, σπάνια βιβλία, ένα αρχοντικό σερβίτσιο, μία μεγάλη συλλογή γραμματοσήμων και δεκάδες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν για να εγκλωβίσουν στην αιωνιότητα την ευφορία της στιγμής. Για τους αθεράπευτα ρομαντικούς, τους κυνηγούς μικρών θησαυρών, του νοσταλγούς του παρελθόντος, το παλαιοπωλείο του κύριου Αντώνη στην παλιά πόλη της Λεμεσού αποτελεί έναν επίγειο παράδεισο.
Τον συναντήσαμε να τακτοποιεί με προσοχή τα γραμματόσημα του. Η λεπτότητα με την οποία χειριζόταν τους μικρούς τυπωμένους θησαυρούς, απέπνεε μια άλλη εποχή, που χάθηκε ανάμεσα σε χιλιάδες «scroll, next, pass, double tap».
«Γράφω ποίηση, ακόμη και ερωτική ποίηση. Όμως να σου πω κάτι; Είμαι απογοητευμένος, γιατί ο κόσμος πλέον δεν διαβάζει ποίηση. Και πέρα από την απογοήτευσή μου, έχω και την ανησυχία μου. Για το που πάμε, τι κάμνουμε. Με την πολιτική και τσείντην την Τουρκία».
Τον ρωτάω πώς πίνει τον καφέ του.
«Τον προτιμώ μέτριο προς γλυκύ και μόνο από το καφέ της κυρίας Αγγέλας. Όμως τωρά τελευταία, που εμεγάλωσα, άλλαξα γούστα, γιατί πρέπει να προσέχω. Και παραγγέλλω τον απλά μέτριο, “αδρωπινό”».
Ξέθαψαμε ανάμεσα στα ράφια δυο παλιές εκδόσεις από το «Η ζωή εν τάφω» και «Η Παναγιά η γοργόνα» του Στρατή Μυριβήλη, πλήρωσαμε και βγήκαμε στο δρόμο.
Η Λεμεσός είναι πάντα η Λεμεσός.
