Κείμενο: Ιλιάνα Κουλαφέτη
Φωτογραφίες: Χρήστος Μιχάλαρος
«Ήρθα στην Κύπρο από τη Θεσσαλονίκη το 2016, σπούδαζαν εδώ τα παιδιά μου κι έμεινα κι εγώ. Αυτή εδώ δεν είναι ας το πούμε η “κανονική” μου δουλειά, εργάζομαι σε ένα νηπιαγωγείο, αλλά τώρα που έχω χρόνο είμαι κι εδώ, σε αυτή την καντίνα. Καλά είναι, αλλά μου λείπει η Ελλάδα», μας είπε η Χρύσα καθώς σέρβιρε ένα χάρτινο σακουλάκι με τις πολυπόθητες κούπες στον πρωινό της κόσμο.
Αν έχεις περάσει από τον κυκλικό κόμβο του Σοπάζ στην Λευκωσία, θα έχεις παρατηρήσει τη μικρή καντίνα στην άκρη του δρόμου, για τις κούπες της οποίας, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργάτες και άλλες ειδικότητες μαζεύονται και κάνουν «ουρά».
Οι καντίνες, με τη μοναδική απλότητά τους, είναι οι πιο εχέμυθοι σύμμαχοι των αμαρτωλών απολαύσεών μας, και είναι ίσως, ένας από τους μοναδικούς τόπους που ξέρει καλά να ξορκίζει τα όποια ταξικά χαρακτηριστικά μας: μπροστά στις κούπες, τους λουκουμάδες και τα «βρόμικα», είμαστε όλοι ίσοι.
Εσύ σε ποια καντίνα παραδίδεις την ψυχή σου μετά από ένα ξενύχτι ή νωρίς το πρωί;
